O Parafii
Nasza parafia to miejsce modlitwy, wspólnoty i wzrastania w wierze. Tworzymy ją razem – ludzie, którzy pragną zbliżyć się do Boga i siebie nawzajem. Bogata historia, żywe tradycje oraz otwartość na każdego sprawiają, że jest to duchowy dom dla wielu pokoleń. Zapraszamy do wspólnego przeżywania wiary!
Do parafii należą:
Starachowice:
Aleja Armii Krajowej (numery: parzyste do 24, nieparzyste do 23a), Bajana, Ciasna, Czerwonego Krzyża, Cyrkowicza, Cysterska, Głogowa, Górna, Gruntowa, Iłżecka, Jasna, Kilińskiego, Kochanowskiego, Kolejowa, Kościelna (do numeru 83), Kościuszki, Kraszewskiego,Kręta, Krótka, Krucza, Kwiatowa, Medyczna, Młynarska, Nad Młynówką, Niska, Owocowa, Piłsudskiego (do numeru 118), Przyjazna, M. Reja, Reymonta, Rynek, H. Sienkiewicza, Skałka, Słoneczna, J. Słowackiego, Spółdzielcza, Staropolska, Starowiejska, L. Staffa, Targowa, Waryńskiego, Wigury, Wojska Polskiego, Wysoka, Zacisze, Zwierzyniecka, Żeromskiego;
miejscowość: Lipie (gm. Brody).
Historia:
Parafia pw. Świętej Trójcy obejmuje teren dawnego Wierzbnika. Miasto lokowane było na prawie magdeburskim w 1624 r. przez Bogusława Boksę Radoszewskiego, opata benedyktynów na Świętym Krzyżu i sekretarza królewskiego, za zgodą króla Zygmunta III Wazy. Dzieła lokacji przestrzennej dopełnił Stanisław Sierakowski, opat świętokrzyski w 1657 r. Miasto było przedmiotem sporu między benedyktynami ze Świętego Krzyża a cystersami z pobliskiego Wąchocka. W 1818 r., mocą decyzji rządu Królestwa Polskiego, Wierzbnik przeszedł na własność państwa. W połowie XIX w. miasto chyliło się ku upadkowi, ożywienie nastąpiło dopiero wraz z budową kolei Skarżysko-Rozwadów przez Wierzbnik i wioskę Starachowice. W 1931 r. włączono do Wierzbnika całe Starachowice i zmieniono nazwę na Wierzbnik-Starachowice, w 1939 r. na Starachowice-Wierzbnik, a w 1952 r. na Starachowice. Nazwa Wierzbnik zachowała się tylko w odniesieniu do dzielnicy i tradycyjnie parafii przy kościele pw. Świętej Trójcy. W najstarszym okresie proboszczami byli zakonnicy aż do kasaty zakonu Benedyktynów Świętokrzyskich. Pierwotny kościół drewniany istniał w 1626 r. Obecny na miejscu dawnego pw. Świętej Trójcy był fundowany w 1681 r. przez o. Michała Hieronima Komornickiego, opata świętokrzyskiego. Dedykował go w 1741 r. bp Michał Kunicki. Rozbudowa kościoła nastąpiła na przełomie XIX i XX w., następnie w 1930 r. oraz w latach 1986–1988, kiedy to dobudowano nowy kościół. Świątynia ta jest trójnawowa, orientowana, wzniesiona z piaskowca. Nowy kościół połączony został ze starym wg projektu prof. Wiktora Zina i konstr. Mieczysława Nowaka staraniem ks. Tadeusza Czyża.